stichting

Het nieuwe jaar is inmiddels alweer een aantal weken heen. Sinds het vorige bericht is er weer van alles gebeurd.

Uiteraard eerst de feestdagen hier. Voor de kerst was ik bij veel families uitgenodigd maar heb voor de familie van Msafiri gekozen. Was een erg leuke en bijzondere kerst. Ik en Henry (een Duitse jongen) hadden samen geld gedoneerd voor het kopen van een geit. Eerste kerstdag ’s morgens om 8 uur werd de geit al geslacht en binnen no-time waren er 5 kookplaatsen gemaakt in het zand en overal begonnen we met koken. De heren druk met het koken van soep met een boel vlees voor het ontbijt en de dames begonnen met het voorbereiden van de lunch. Met zijn allen waren we druk totdat ineens alles werd neergegooid en we naar de kerk gingen. Meer dan een uur te laat kwamen we daar aan maar dat maakt hier allemaal niets uit. Al met al duurde de kerk voor ons dus niet heel lang. Na de kerk de gebruikelijke veiling en ik heb een lading mango’s gekocht zodat we verse mangosap konden maken. De mensen van Ruvu vonden het wel grappig dat een blanke mee deed met het bieden.

Na de kerk snel weer naar huis om verder te gaan met het koken, maar inmiddels waren er al een aantal buurvrouwen aanwezig die al waren begonnen en ook al bijna klaar waren. Dus al snel aanschuiven. Zelf had ik een flesje rode wijn meegenomen dat vonden ze allemaal wel bijzonder. Wijn is hier nogal aan de dure kant dus dat drinken ze bijna nooit. Iedereen dus een klein slokje. Na de lunch even het dorp in op een terrasje nog wat gedronken en daarna door naar een voetbalwedstrijd. Twee teams uit Ruvu-Muungano speelden tegen elkaar. Was erg leuk om te zien, de mensen aan de kant waren nog fanatieker dan de spelers en er kwamen dan af en toe ook de meest vreemde geluiden uit hun kelen of enorme lachbuien. Ook een aantal keer een mooie kans van 1 van de teams maar helaas voor hen kwam er ineens een troep geiten het veld in die in de weg liepen. Blijft toch altijd leuk om hier een voetbalwedstrijd te zien.

Oud en nieuw vond ik niet zo leuk. Was weer terug in Same en het was een dag zoals elke andere dag. In Nl is het altijd zo gezellig overal en van alles te beleven en “carbid-knal-plekken” te bezoeken en een boel verjaardagen altijd, maar nu…. gewoon aan het werk voor de jaarlijkse telling van de voorraden. Ook ’s avonds en ’s nachts was het weinig bijzonder. Niet met zijn allen aftellen, vuurwerk… heb 1 knalletje gehoord en geen buren die naar buiten kwamen om je een gelukkig nieuwjaar te wensen. Lag dus mooi op tijd in bed. Kwam ook wel goed uit want was de volgende dag uitgenodigd bij de familie van een vriendin.

In januari hebben we het laboratorium vergroot. Volgens de heren inspecteurs was het lab te klein voor een vergunning dus hebben we hier wat aan gedaan. Mijn kantoor wat naast het lab lag is erbij aangekomen. Eerst het elektrisch laten verleggen, de muur weg laten breken en weer de muren mooi glad gemaakt en geschilderd. Ook het dak weer eens laten repareren i.v.m. lekkage. Het lab is nu volgens de regels nog niet groot genoeg maar er scheelt niet heel veel aan. Volgens de district medical officer die al een bezoekje heeft gebracht is het nu wel groot genoeg. Ook op een tip van hem hebben we alle tafels op het lab voorzien van een nieuwe laag. We hadden al plastic materiaal op de tafels gedaan begin vorig jaar, om veilig en schoon te kunnen werken maar ze vonden het beter om hard plastic te gebruiken dus dat is nu ook aangepast. Laat de inspecteurs nu maar langs komen voor een controle, we zijn er klaar voor.

Verder zijn we nog steeds druk met het regelen van mijn registratie bij het ministerie. Om de haverklap is er wel weer een ander formuliertje wat ze willen hebben of een stempel hier of daar. Word der inmiddels een beetje simpel van. Hopelijk gaat der iemand weer naar Dar es Salaam deze week met alle formulieren en dan hopelijk de boel eindelijk rond. Wordt vervolgd… Als dit dan geregeld is moeten we nog door voor de registratie van het lab. Al met al een enorm gedoe wat enorm veel tijd kost van mij, mijn broer die om de haverklap weer wat moet opsturen en van de mensen van kantoor.

De laatste tijd ook een paar keer bij de supervisor van het project in Ndambwe op bezoek geweest. Van het geld van stichting One 4 Life hebben ze 6 vrachtwagens zand naar Ndambwe (hoog in de bergen) gebracht en ongeveer 50 zakken cement kunnen kopen. Om het cement naar het dorp te vervoeren moeten ze een vrachtwagen huren maar het is ook jammer om een vrachtwagen half vol te laten rijden dus hebben we besloten om nog eens geld te doneren voor meer materialen zodat een volle vrachtwagen omhoog de bergen in kan. Afgelopen maandag ben ik weer op bezoek geweest bij de dispensary zelf. Ook was er die dag een vergadering waar ik bij ben geweest. Zo ken ik nu de belangrijke mensen in het dorp en kennen ze mij ook. Erg goed om daar bij te zijn geweest. Bij een vorig bezoek viel me op dat er bijna geen medicatie was, tijdens de vergadering heb ik ze een grote doos met verschillende medicijnen gegeven. Ook een glucoplus voor een bloedsuikermeting en een hemocue voor een Hb-meting. Binnenkort komt de arts een dag naar Same voor een training van de beide machinetjes. Al met al waren ze allemaal erg blij met de hulp van onze stichting en bleven me maar bedanken.

Het schoolproject is nog steeds niet afgerond. De verantwoordelijke pastor blijft maar afzeggen als we een afspraak hebben en beloofd me weer te bellen. Ik begin inmiddels al wortel te schieten hier van het wachten. Heb daarom besloten om de medicijnen en andere materialen aan andere projecten te schenken voordat alles over de verloopdatum is. Ndambwe is dus 1 van de gelukkigen die hierdoor een grote doos met medicijnen heeft gekregen.

Ook in Ruvu zat er een project in de pen om het lab op te knappen. Ook hier hadden de heren inspecteurs de nodige opmerkingen waar ik wel wat mee kon/wilde doen. Heb hiervoor een fundi gevraagd een offerte te maken. Heb er 1 gekregen die belachelijk duur was en ze de kans gegeven een nieuwe te maken. Ook deze heb ik al ontvangen maar ook deze is nog te duur. Hierdoor besloten om het plan in een erg summiere versie uit te voeren. De materialen hiervoor zijn nu aangeschaft en heb ze al naar Ruvu gebracht.

Verder kreeg ik laatst een verrassings-email van vriendin en medebestuurslid van onze stichting Carolien, ze zou op vakantie gaan naar Zanzibar maar dat ze geen mogelijkheid zag om ook even naar Same op het vaste land te komen. Dus hebben Aizacky en ik naar een mogelijkheid gezocht om naar Zanzibar te gaan en dat is gelukt. 3 dagen zijn we bij Carolien en haar vriend op bezoek geweest. Leuke projectjes en plekjes bezocht, maar bovenal was het erg leuk om ze weer eens te zien in real life. En voor Aizacky en mij was alle luxe ook weer een mooie bijkomstigheid, een keer weer een douche en wat anders eten dan bruine bonen met rijst. Ook hoorde ik per toeval dat mijn Belgische vriendin Suzy die ik al een paar jaar ken vanuit Same, op Zanzibar was. Dus ook even haar bezocht. Al met al was het een welkome afleiding voor mij na alle toestanden die we de laatste tijd hebben gehad.

Groeties,

Judith